معنای ستار بودن خدا، آن است که اعمال انسان‎ها را از دیگر انسان‎ها می‌‎پوشاند تا آبروی آنان حفظ گردد. پیامبر و امامان مظهر اسما و صفات الهی هستند. همان‌گونه که خداوند، ناظر بر اعمال مردم است، پیامبر و امامان نیز شاهدان خلق و «عین‌الله‌الناظرة؛ چشم بینای خداوند» میان خلق هستند و اعمال آنان را می‌‎بینند.

در آیات و روایات متعددی به این امر اشاره شده است: 

خداوند متعال خطاب به پیامبر خود می‌فرماید:

فَكَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهیدٍ وَ جِئْنا بِكَ عَلى‏ هؤُلاءِ شَهیداً.

حال آنان چگونه است در روزی که از هر امتی شاهد و گواهی [بر اعمالشان] می‌آوریم و تو را نیز بر آنان گواه خواهیم آورد.

 

مراد از شهادت و گواهی یاد شده در آیه، آگاهی از حقایق و ژرفای رفتارهای مردم در دنیا، از جهت نیل به نیک‌بختی یا تیره‌روزی، پذیرفته‌شدن یا ردشدن در پیشگاه الهی، امتحان فرمانبری یا سرپیچی از احکام الهی و سپس گواهی‌دادن بر آن در روز قیامت است. آن‌گاه که خداوند از بسیاری ـ از جمله پیامبر و معصومین ـ گواهی می‌طلبد.

بر اساس روایات مختلف، اعمال و تقدیرات انسان‌ها هر سال، در شب قدر ـ توسط ملائکه و روح ـ بر امام زمان‌ عرضه می‌شود و او از همه آنها مطلع است. امام همچون پدری مهربان، از شیعیان خود مراقبت می‌کند و در لحظات سرنوشت‌ساز، با شیوه‌های مختلف به یاری آنها می‌شتابد؛ چنان‌که در توقیع شریف آن حضرت به شیخ مفید آمده است:

فانا نحیط علما بانبائکم و لا یعزب عنا شیء من اخبارکم؛ ما براخبار و احوال شما، آگاهیم و هیچ چیز از اوضاع واحوال شما بر ما پوشیده نیست.